‘Om 9 uur begint het inloopspreekuur. De asielzoeker trekt een nummertje en neemt plaats in de wachtkamer. Om de beurt komen ze naar de balie waar ik de triage doe. Afhankelijk van de vraag geef ik advies, licht ik aankomende medische afspraken in het ziekenhuis toe en plan ik afspraken in bij de huisarts, verpleegkundige of mijn eigen spreekuur. Het is mijn taak om de U-bepaling te definiëren en te kijken bij wie de hulpvraag thuishoort.’
Deze triage is niet altijd even makkelijk. Er is bijna altijd sprake van een taalbarrière. ‘Dan helpt het dat de patiënt fysiek aan de balie staat. Met handen en voeten kom je er samen vaak uit. Soms schakel ik een tolk in of neemt de patiënt iemand mee die als tolk kan dienen. Deze gesprekken zijn best een uitdaging, maar leiden ook wel eens tot leuke situaties. Bijvoorbeeld als ik uitleg hoe het urineonderzoek werkt met het urinepotje!’
Geen dag is hetzelfde. Je weet nooit wat je voor je krijgt en dat maakt het leuk
Geen dag is hetzelfde
De middag ziet er vaak weer heel anders uit, vertelt Marloes. ‘In de middag heb ik vaak een eigen spreekuur waar ik handelingen verricht als bloeddrukmeten, het maken van een ECG of wratten aanstippen. Eventueel vindt er overleg met de huisarts plaats, ga ik op huisbezoek of assisteer ik de huisarts bij een ingreep. Verder houd ik me bezig met postverwerking, e-mails beantwoorden en administratie.’
Een afwisselende baan dus, maar dat maakt het juist zo leuk, vindt Marloes. ‘Geen dag is hetzelfde. Je weet nooit wat je voor je krijgt en dat maakt het leuk. Je bent baas in je eigen praktijk en kan de dag inrichten zoals je dat zelf wilt. Hierdoor heb je veel vrijheid. Dat heb ik in een reguliere praktijk wel anders ervaren. Ik kan hier echt de tijd nemen voor patiënten. Dat heb ik zelf in de hand. Over het algemeen is er minder drukte dan bij een reguliere huisartsenpraktijk.’
De hele wereld staat aan je balie
‘De culturele verschillen maken het werk extra interessant’, vertelt Marloes. ‘Je hebt de hele wereld aan je balie staan. Mensen komen uit bijvoorbeeld Afrika, Syrië en Turkije. Zij leren van jou, maar ik leer ook veel van hen. Ik heb veel contact met asielzoekers. Mensen begroeten je als je aankomt of kloppen bij je aan tijdens de pauze met wat lekkers dat ze zelf hebben gemaakt uit dankbaarheid. Het voelt heel goed om waardering te krijgen voor je werk.’
Niet voor iedereen
Toch is het werk niet voor iedereen weggelegd. ‘Je moet wel stevig in je schoenen staan’, vertelt Marloes. ‘Je hebt te maken met verschillende culturen. Sommige mensen kunnen erg temperamentvol zijn. Daarnaast is flexibiliteit belangrijk in hetgeen dat je doet. Er kan zomaar ineens een spoedje tussendoor komen. Het is daarom ook belangrijk dat je goed prioriteiten weet te stellen.’
Verschillende locaties met veel afwisseling
In Nederland zijn er rond de 300 asielzoekerscentra verspreid over het hele land. In bijna al deze asielzoekerscentra heeft GZA een huisartsenpraktijk. Je kunt vast op een of meerdere locaties werken, maar ook flexibel op meerdere locaties ingezet worden. Marloes doet een beetje van beide. Ze werkt twee vaste dagen in het asielzoekerscentrum in Hardenberg en daarnaast werkt ze nog in Ter Apel. Ook werkt ze op oproepbasis in Assen, Hoogeveen, Zweeloo en Delfzijl. Een ander asielzoekerscentrum in het Noorden is ook mogelijk, afhankelijk van waar haar hulp nodig is. Deze afwisseling vindt ze prettig. ‘Ik zie andere collega’s en krijg ideeën voor mijn eigen werkplek. Zo leer je van elkaar en kan ieder zijn werkplek eigen maken. Het prettige van werken bij GZA is dat je niet vastzit aan dingen die onlogisch voelen, want je kan het dan gewoon veranderen!’